Desperat zine: JESIENNY MIX I...

Jesienny

M I X

I ...

JESIENNA SONATA.. !!

Kroczy jesienna złocista pani,

znacząc swa drogę także i czerwienią,.

Powiędłe liście szeleszczą, pod nogami

Kroplami rosy srebrzystej się mienią.

Śmigle jaskółki dawno odleciały,

A pająk przędzy swojej już nie lepi,

świerszcz polny skrył się za cieplnym kominem,

drzewa przebierają się w kolory sepii.

Kropelki deszczu drżą na szarych szybach,

Wiatrem suszone bez drobiny słońca,

Smętny deszcz pada z ołowianych obłoków,

Próżno wyglądać by jeszcze gorąca.

Dzięcioł mozolnie w dziuple swoją stuka,

By zdążyć z robota przed pierwszym przymrozkiem

Pracowita pszczoła miodu już nie szuka,

Zalepiając wejście szczelnie słodkim woskiem.

Rosy na trawie próżno tez już szukać

Za to kryształki skrzą się w niej srebrzyste,

snuje się smętny zapach ogniska,

ranki się budzą smutne i mgliste.

Idzie jesienna pani po świecie

Z wiatrem sonante wygrywa po łąkach,

do wtóru jej buczy tylko stadko szerszeni,

układając się do snu w powiędniętych strąkach.

Autor vin 20.10.2012 .

Barbara Konarska-JESIEŃ

Jarzębina

Jarzębina
korale czerwone włożyła
na balu jesieni
wystąpiła
       wabiła gorącą czerwienią
          jej korale z daleka
               przy sukni
         z liści zielonych
       i żółtych się
mienią
ślicznie wyglądają
      z tą żółcią i zielenią
             jarzębina
           stoi smukła
prościutka dama
                                                                                               wie że jest piękna
                                                                                           sama nie samotna
                                                                                ma wielu wielbicieli
                                                                            dzień w jej cud
                                                         się wcieli by dać radość
                                           każdemu na pięknie się
                                          znającemu
                                                  jesień kolory
                                                                     przywołuje
                                                               niedługo sukienkę
                                                                        na żółto jarzębinie
                                                                                   pomaluje
                                                                     tylko korale czerwone
                                                          zostaną te same
                                         pięknem purpury zaczarowane.

                                                                                                             D.G. ( Nutka )

LUKANDIEGO

jesień

               rozgrzewa-od środka
               rumieni i piętrzy
               krajobrazy

szumi w płucach potargana     liryka

                         kłębią się i kotłują
                         motyle jak liście
                         zielone
                         z jednej-wewnętrznej strony

                                                         a na zewnątrz
                                                         pejzaż-nienaruszony
                                                         rdzewieje

                                                                                           zza góry wyłania się góra
                                                                                           na grzbiecie las
                                                                                          płomienie niesie                                                                                           rude
                                                                                                ----------------------                                                                                            gotowe
   na pożar jesieni
   skaczą po głowie
   wiersze


                                                                                                                                      Janusz Kliś


Alina Bożyk-JESIENNY PARK

foto-Zbigniew Krajewski

Jesienna miłość

Jesienna miłość
Jest psikusem

Jest drwiną .
Operacją na żywca
Zastawki dwudzielnej,
A może trójdzielnej.
Jest ciągłą reanimacją,
I defibrylacją migotania
Przedsionków, na widok
Tego, co zostało zesłane
Jako pokuta, jako golgota.

                            Ech śmiej się wietrze z
                            Potarganych włosów
                            Z ciała co dygocze o poranku
                                                            I z głowy co wali o mur.
                                                                  Mur nie pęka, a głowie,

                                                         Ani trepanacja nie pomoże,
                                Będzie marzyc będzie śnić,
A w miedzy czasie pracować
I żyć , swoją codziennością
I patrzeć w okno na jesień,
Co deszczem płacze
                                                      Robiąc asfaltowe lustra z odbiciem
                                                                                     Lamp i co połyskują na żółto.

/alboż/

ŚMIETANA ADAM > JESIEŃ W GÓRACH SOWICH

Serwus Jesieni

Tańczy niby zaklinaczka brązu
na krańcu polanki
wiruje wokół iglastych krzewin
Jak szamanka wokół ogniska
Z płomieni wytryskują igiełki
Ale jej blask je odbija
I bezwładnie giną w oceanie liści

Bo jesień jeszcze nie przegrała
Szuka dla siebie miejsca
Żeby rozsypać swój błyszczący pył
                                                                I zarazić wszystkie liści wykwintem
                                                                                      Przekazać im potajemnie moc słońca

Jeszcze nie wszyscy wychodzą
Naprzeciw jej orszakowi
Tkwią niewzruszeni tyłem do swej Pani
Ale ona jest cierpliwa
I mądra jak wszystkie uczennice Ziemi
I choć ptaki ją porzucą
Ssaki opuszczą ją czuwającą
Ona rozłoży na nich swój brokatowy szal liści
Z jej kory zawsze będzie tryskać nadzieja
Z jej rozłożystych wachlarzy soczystego zlota
I nieprzeminione jasności

                                                                                   Czym byłaby zima bez jesieni
   Bez ognistego prologu, który musi gasić

                                                                                   Czym byłoby lato i jego dzieła
                                                                                   Bez godnej następczyni

                                                                                   Czym byłaby wiosna bez siostry bliźniaczki,
                                                                                   Która naśladują , gdy siły zamrozi już śnieg

Witaj królowo Midasowa w skromnych polskich progach
Zamień w złoto szary świat i przyprowadź za promyk
Tego niebieskiego Ptaka o imieniu Słońce,
Które wciąż wagaruje gdzieś daleko stąd
Prosi Cię o to wrześniowa czcicielka

                                                                                                                                Perliczka 86